Patrick Slabbekoorn – Duivenliefhebber in hart en nieren (en computerman pur sang)

Binnen onze vereniging hebben we een nieuwe kracht die twee dingen als geen ander beheerst: computers en duiven. Zijn naam? Patrick Slabbekoorn. Officieel is hij bij ons de nieuwe computerman, maar wie hem een beetje kent, weet: Patrick is vooral een echte duivenliefhebber. Niet eentje die zich druk maakt om eerste prijzen of bekers – nee, bij Patrick draait het puur om het plezier in de sport en de liefde voor de duif zelf.

Of de duiven nou zaterdag thuiskomen van een vlucht, of zondag, of pas op maandag – het maakt Patrick niets uit. “Als ze maar gezond en wel weer thuis zijn,” zegt hij altijd met een brede lach. En dat typeert hem helemaal.

Opvanghotel De Slabbekoorn

Patrick staat niet alleen bekend om zijn computerkunsten, maar ook om zijn ‘opvanghotel voor duiven’. Soms krijgt hij wel acht verdwaalde duiven per week binnen. En zoals het een echte melker betaamt, belt hij altijd keurig de eigenaar op. In de meeste gevallen wordt de duif netjes opgehaald – soms door de eigenaar zelf, soms door een koerier.

Soms vraagt de eigenaar of Patrick de duif nog een paar dagen goed wil verzorgen en daarna loslaten. En natuurlijk doet Patrick dat zonder aarzelen. Maar ja, niet elke duif heeft zin om weg te vliegen. En als er eentje besluit om te blijven hangen tot na het seizoen? Dan vraagt Patrick netjes om het eigendomsbewijs, en mag de nieuwe “gast” officieel blijven.

Toen ik hem eens vroeg: “Wat moet je nou met een hok vol opvangers?” antwoordde hij droog:
“Waar er dertig vreten, kunnen er ook eenendertig vreten.”
En dat is Patrick ten voeten uit.

Er zijn weleens andere liefhebbers die zeggen: “Geef ze toch aan Ruud, die weet er wel raad mee.” Maar Patrick haalt zijn schouders op. “Waarom zou ik een gezonde duif opruimen? Als ze willen blijven, dan blijven ze. Iedereen verdient een tweede kans.”

Geen kampioen, wél gelukkig

Prijzen winnen? Dat doet Patrick zelden. Maar als er één iemand is die écht geniet van zijn duiven, dan is hij het wel. Elke dag loopt hij tussen zijn hokken, praat zachtjes tegen zijn gevederde vrienden, en geniet zichtbaar van hun aanwezigheid.

En ondertussen? Doet hij ook nog eens vlekkeloos ons inkorfsysteem draaien, lost hij computerproblemen op alsof het niks is, en zorgt hij ervoor dat alles op rolletjes loopt. Een gouden combinatie dus: een man van techniek én van gevoel.

Tot slot

Patrick Slabbekoorn bewijst dat de duivensport niet alleen draait om winnen. Soms gaat het gewoon om genieten, zorgen en elke dag weer blij zijn dat je samen met je duiven een stukje leven deelt.

Een échte liefhebber – en nog een goeie computerman ook!